Wanneer alles onzeker wordt, dan licht alles van belang meteen op.

In 2011 werd ik mama van Egon. Ik werd mama dankzij een anonieme donor en een fertiliteitstraject in het UZ Gent. In 2018 werd ik mama van Edith, dankzij dezelfde donor, en een traject in het UZ. Ik wist bij de geboorte van de oudste al dat mijn gezin niet ‘volledig’ was, maar was daar eerder gesloten over want dat was wel een hele grote wens, zo op mijn eentje 2 kinderen mogen krijgen.

Alleenstaand ouderschap: the struggle is real, en dus duurde het een paar jaar vooraleer ik de moed had voor een tweede fertiliteitstraject en een tweede kindje. Ik wIst dat het niet gemakkelijk zou zijn met twee kinderen, dat er moeilijke periodes zouden zijn, afgewisseld door zonniger weer. Dat klopt. Maar ik ben ook ontzéttend blij dat ik mijn buikgevoel gevolgd heb, anders zou ik hier later ongelooflijk veel spijt over gehad hebben.

Het zijn 2 schatten van pattatten. Ik vond hun zelfde (genetische) bouwpakket belangrijk, dat ze van dezelfde donor zouden zijn … Diezelfde deur is en blijft voor broer en zus gesloten, we gaan daar zeer nononsens mee om. Ik heb uiteindelijk 2 zeer verschillende kinderen gekregen: mijn zoon is uitgesproken introvert en een donkere krullekop, mijn dochter een open boek met blonde haren en blauwe ogen.

De grootste uitdaging in mijn moederschap: duizend ballen tegelijk in de lucht houden, met 2 handen, en mezelf ondertussen niet verliezen, dat is erg moeilijk. Ik ben Mega Mindy niet.

Soms schaam ik me over hoe open ik ben over mijn (emotionele) kwetsbaarheid. Dan denk ik na een eerlijke uitbarsting onder familie, vrienden of collega’s “Shiiiit, Becca, wat heb jij er nu weer uitgeflapt?” Maar we’re all in this together. Dat zwalpende kleine bootje Moederschap genaamd: je gezinsformatie doet er weinig toe, het is in deze bikkelharde maatschappij niet evident om boven water te blijven. Ze zeggen dat soms, he: Er wordt van mama’s verwacht dat ze werken alsof er geen kinderen zijn en moederen alsof ze geen werk hebben. Dat is zo fout in onze wereld, en enkel door eerlijk te zijn, ervaringen te delen en nu en dan met een duwke in elkaars rug houd je je eigen sloepje aan het varen.

Momenteel hebben wij het niet makkelijk:

In september 2022 ontvingen wij een aangetekende brief van onze vorige huisbaas: we hadden maximum 3 maanden om het pand te verlaten. Dat was een bom op ons hoofd!

Samen, met koppige en moedige volharding, hebben we dat opgelost. Op 3 maanden tijd zijn we verhuisd, van school veranderd, en hebben we alle emoties die daarmee gepaard gaan openlijk gedeeld en verwerkt … We zijn nogal pompaf nu, likken onze wonden, maar WAT BEN IK TROTS OP MIJN MENAGE! Zo midden het schooljaar en in het zesde leerjaar verspringen van school: met een dappere blik in zijn ogen heeft mijn zoon dat gedaan. En dat is aan het lukken omdat hij thuis eerlijk kon zijn over zijn onzekere hartje. Dus misschien is eerlijkheid over emotionele kwetsbaarheid nog zo geen grote afwijking ;)

Deze Odyssee is ook relatief, dat hou ik mezelf vaak voor. Onze verhuis heeft er op tal van vlakken nogal in gehakt maar ik heb werk dat zorgt voor financiële recuperatiemogelijkheden, en vrienden en familie die mij nu en dan verse moed geven. We verwerken dit wel, geef ons wat tijd (en rust).

Mijn overgrootmoeder Emma overkwam 100 jaar geleden een veel harder verhaal. Mijn overgrootouders woonden in Nederlands Indië, op Java: daar was de thuishaven van mijn overgrootvader die koopvaardijofficier was op een schip van de Nederlandse Pakketmaatschappij. Gerrit van der Wiele sr. werd in 1918, tijdens één van zijn lange omvaarten zwaar ziek, hij stierf na een operatie in erbarmelijke omstandigheden op zee. Zijn schip liep na die zeereis met de vlag half stok de thuishaven terug binnen… Mijn overgrootmoeder was zwanger van een tweede kindje, een zoontje Gerrit jr. dat in oktober 2018 op Java geboren werd. Onmiddellijk na de Eerste Wereldoorlog reisde mevrouw van der Wiele met haar twee dreumesen over zee terug naar Nederland, een hachelijk avontuur want zeën en oceanen lagen nog vol met mijnen en ander explosief gevaar. Ze arriveerden in Nederland en bouwden iets later in het Leuvense een nieuw verhaal uit. Van het graf van Gerrit van der Wiele, had zij voor altijd afscheid moeten nemen.

Ik ben een veel-lezer en over dit verhaal, waarvan ik veel te weinig details ken, zou ik een boek willen kunnen schrijven.

Ik hoop mijn twee kinderen ooit mee te krijgen op een reis naar Indonesië. Dat zou mooi zijn. Het graf van mijn overgrootvader werd verwoest tijdens Japanse bombardenten op Indonesïe tijdens WOII, veel zullen we niet terugvinden. Maar mijn zoon heet voluit Egon Gerrit van der Wiele, en hij is een bootman: hij roeit.

Het verhaal over het bootje, Mijn Moederschap genaamd, dat over onvoorspelbare zeëen dobbert is nu ik het nalees best boeiend