Als je merkt dat je constant aan het racen bent, is het ok om even langs de zijlijn te zitten en alles te laten passeren.

Ik ontdekte op oudejaarsavond 2018 dat ik zwanger was. Ik vierde nieuwjaar, samen met mijn man, en we klonken op het strand op wat een héél ander jaar zou worden. Mijn eerste gedacht toen ik op de eerste dag van 2019 wakker werd? Hoe gaan we dit doen, hoe ga ik dit doen? Welke impact gaat dit hebben op de plannen voor Bossy?

In september 2019 werd ik mama van M., ons zoontje. Van het ene moment op het andere was het heel duidelijk wat hoofdzaak is en wat bijzaak in het leven. (lacht) Ik liet mijn eerste baby, Bossy, even los en genoot volop van die eerste maanden met M.

Je moet weten dat ik een maand voor ik zwanger werd, mijn job had opgezegd op me volop op Bossy, te storten. Eerst voelde ik me stom voor de keuze die ik gemaakt had, en sommigen uit mijn omgeving bevestigde dat gevoel. Niet veel later vond ik dat net goed, het voelde bevrijdend. Zo moest ik aan niemand vragen hoeveel tijd ik mocht thuisblijven met M. of hoeveel dagen hij daarna naar de crèche zou gaan. Ik kon het moederschap ontdekken op mijn eigen tempo. En natuurlijk werd er borstvoeding gegeven tijdens online teammeetings wanneer ik eigenlijk nog niet aan het werk was, maar ja, ik wilde ook zo zeer die lancering van dat derde issue niet uitstellen… Zes weken na mijn bevalling was dat trouwens. Veel te vroeg, besefte ik achteraf.

In 2020 was ik opnieuw zwanger. Toen ik voor de eerste keer op controle ging, voelde ik dat ik meer te weten ging komen dan louter en alleen de bevestiging dat ik opnieuw zwanger was. “Zie jij wat ik zie”, vroeg de gynaecoloog. “Het zijn er twee!”

Op drie jaar tijd ging ons gezin van 2 naar 5. Ik ben ongelofelijk dankbaar met mijn drie kindjes: een zoontje en twee meisjes. Ik ging van ‘mama van 1’ naar ‘mama van 3’ in een vingerknip en soms moet ik mezelf er nog wennen aan dat nieuwe leven.

Mama zijn. Van alle drie tegelijk, en van elk kind - en mijn Bossy-baby - in het bijzonder… En daarnaast ook nog vrouw van zijn, dochter en (schoon)zus van, tante en meter van, vriendin van, CEO van… In een podcast hoorde ik ooit de quote: ‘We moeten moederen alsof we geen carrière hebben, en werken alsof we geen kinderen hebben.’ Dat is inderdaad wat de maatschappij vandaag van ons lijkt te verwachten, maar het mooie aan mama zijn, is dat je op je best bent wanneer je het doet op jouw manier, op jouw tempo.

Ik leer elke dag wel iets bij, over het moederen, leren combineren of net leren loslaten. Dat laatste probeer ik heel bewust te doen. Wanneer ik werk, ga ik niet door foto’s scrollen van mijn kindjes, en wanneer ik thuis ben, ga ik niet door mijn mails of Instagram scrollen.

Ook mijn perfectionistisch kantje probeer ik los te laten. Toen ik laatst belde met mijn oma, zei ik haar dat mijn huis ontploft was: overal speelgoed, was, boekjes, zelfs nog resten van het ontbijt… “Och”, zei mijn oma, “die chaos ga je later nog missen, dat zijn sporen van leven in huis.” Wijze vrouw, mijn oma! (lacht)

Geen, tenzij ze er om vragen. Er is niks zo vervelend als ongevraagd advies krijgen. Wie toch verder leest: hier volgt dus ongevraagd advies. (lacht) Ik zei hierboven al dat ik geloof dat je als mama, of ondernemer, of mens tout court, op je best bent als je je ding doet, op jouw manier en jouw tempo. Dus mijn raad: you do you, en vertrouw daarbij gerust op je moeder- of buikgevoel.

Ik probeer me niet blind te staren op grote namen waarvan je nooit het hele verhaal zult kennen. Ik laat me liever inspireren door de vrouwen rondom mij, want die zijn er genoeg. Zo kijk ik altijd al op naar mijn mama, en sinds ik zelf kindjes heb, nog meer. Ik ben omringd door zo veel fijne vrouwen, mama’s, onderneemsters die het leven op hun eigen manier aanpakken. Heerlijk!