Eclectisme blijft in stijl; ook onder mensen

Ik ben nu (eind)redacteur van Oxfam-Wereldwinkels/Oxfam Fair Trade. (Ondertussen Oxfam België) Daarnaast sinds 2015 freelance columniste en copywriter. Ik heb altijd al geschreven. Als jong meisje in dagboeken, over jongens en kleren en 'zij zegt dat ik zeg', later beeldtalige brieven naar vriendinnen, vol smart en liefdesleed, dan e-mails, zwanger van de tweeling humor en pathos. Toen kwam social media en las ik steeds vaker: doe iets met je verhalen, wanneer komt er een boek? Dat boek zit klaar, al lang. Maar ik stel het uit. Zoals alle dingen die überbelangrijk zijn voor me... Uitstelgedrag, iemand? Maar mijn 'klik' was dus eigenlijk meer van een vrij langzame draai aan de knop naar een stand die er altijd al was.

Ik leer nog elke dag, dus dit is een moeilijke. Ik hou het op: beseffen hoe weinig je weet. Echt weet. Dat houdt je geest open. Beseffen ook hoe weinig je weet over de ander, en dat vriendelijkheid iedereen goed doet.

De grootste uitdaging is/was voor mij het moederschap. Daar kan je niet voor in de leer gaan en dus is het nattevingerwerk en constant in het ongewisse zijn over "doe ik het wel goed? Zadel ik hem niet met een half trauma op waar ie later over gaat praten bij een therapeut?"

Veel! Om duizend verschillende redenen. Francesca Van Thielen, Kim Gevaert, Frida Kahlo, Chimamanda Adichie, ... Maar om echt op te kijken naar iemand, moet ik de persoon ook echt kennen. Karakter en persoonlijkheid kennen en niet enkel wat ze bereikt hebben. Dus daarom: mijn oma. Om haar stijl en kracht en snelle, open geest.

"Jij bent een rare" of "jij bent anders" en "je praat raar" is een groot compliment. Bedank eender wie dat zegt. En zoek geen liefde bij mensen die er een spelletje van maken. Niets zo puur en duidelijk als iemand graag zien. Dat is er. Of dat is er niet. In het laatste geval: walk away.